شعر

خشکیده گلِ خنده به روی لبِ یلدا امسال شده بسته درِ مکتبِ یلدا سرد است همان اشک روانش، چه توان گفت؟ هرچند که بالا زده

یک شعر برای دو نفر! غنی و خلیل‌زاد یک نفر بود کشورش را کشت همه‌ی عشق و باورش را کشت به پدر، به برادرش بد

ما همیشه ملت در خاک و خون بنشسته ایم گرچه از جنگ و نفاق و دشمنی ها خسته ایم این جهان یک لحظه حتی برمرام

«افشین علاء» شاعر برجسته و نام‌آشنای ایرانی، جدیدترین سروده خود را به مردم داغ‌دیده از زلزله افغانستان هدیه کرده و یاد و خاطره درگذشتگان را

جغرافیا روی نقشه، بی مرزبانان بمیرد تاریخ هر قوم مقهور، بی قهرمانان بمیرد فرمود: در شاهنامه، ای نسل شمشیر و آتش بی رستم و بی

غروب در نفس گرم جاده خواهم رفت پیاده آمده بودم، پیاده خواهم رفت طلسم غربتم امشب شکسته خواهد شد و سفره ای که تهی بود،

نشانی از شکوه بامیان داشت غمِ آوارگی، پروای نان داشت نمی‌زد حرف اما چشم‌هایش گواهی‌نامه‌ی فن بیان داشت. علی مدد رضوانی

 بی‌خوابم و کمى نگران خودم شدم شاعر که نه، بلاى روان خودم شدم روحى تهى و خسته که در تن نشسته‌ام من حجم خالى چمدان