به گزارش خبرگزاری مهاجر، با تشدید روند اخراج مهاجران افغان از کشورهای همسایه، بهویژه ایران و پاکستان، هزاران نفر از شهروندان افغانستانی ناگزیر به بازگشت به کشوری شدهاند که اکنون با چالشهای امنیتی، اقتصادی و اجتماعی گستردهای مواجه است. کمپهای موقت در کابل به محل اسکان اضطراری این افراد تبدیل شدهاند؛ اما شرایط زندگی در این مکانها بههیچوجه پاسخگوی نیازهای اولیه آنان نیست.
مهاجران بازگشته با مشکلاتی چون بیسرپناهی، بیکاری، فقر و بلاتکلیفی دستوپنجه نرم میکنند. بسیاری از آنان بدون فرصت جمعآوری وسایل شخصی، بهصورت ناگهانی از کشور میزبان اخراج شدهاند و اکنون در چادرهای موقت زندگی میکنند. روایتهای شخصی این افراد، تصویری دردناک از رنج مهاجرت و بازگشت اجباری ترسیم میکند.
عبدالرازق، یکی از مهاجران تازهبرگشته از ایران، میگوید: «نه سال در ایران زندگی کردم. هنگام اخراج، تنها لباس پوشیدنی با خود داشتم. حتی اجازه جمعکردن وسایلم را ندادند. اکنون دو شبانهروز است که در کمپ کابل هستم و هیچچیزی ندارم.»
عبدالقدوس، مهاجر دیگری که در چادر زندگی میکند، اظهار داشت: «مجبور شدیم در یک نقطه خیمه بزنیم و برای خود سرپناه بسازیم. از حکومت طالبان میخواهیم به وضعیت ما رسیدگی کند.»
عبدالصبور نیز با اشاره به از دست دادن داراییهای خود گفت: «چهار سال در ایران بودیم. سه نفر آمدیم و همه دار و ندارمان همانجا ماند.»
سازمان بینالمللی مهاجرت (IOM) پیشتر هشدار داده بود که افغانستان با یکی از بزرگترین موجهای اخراج اجباری مهاجران در سالهای اخیر روبهرو است. طبق آمار این سازمان، تنها در سال جاری میلادی بیش از ۱.۵ میلیون نفر از ایران و پاکستان اخراج و به افغانستان بازگردانده شدهاند.
مهاجران بازگشته خواستار رسیدگی فوری از سوی حکومت طالبان و جامعه جهانی هستند. آنان نیازمند سرپناه پایدار، فرصتهای شغلی، خدمات درمانی و حمایتهای روانی و اجتماعیاند تا بتوانند زندگی خود را از نو آغاز کنند.
