ریحانه صادقی متولد فروردین سال ۱۳۷۶ هجری خورشیدی، عضو انجمن عکاسان استان قم و دارای کارشناسی مهندسی فناوری اطلاعات (آی.تی.) می‌باشد و از سال ۱۳۹۶ عکاسی را شروع کرده است و علاوه بر آن در زمینه‌های مستندسازی، تصویربرداری و داستان‌نویسی نیز فعالیت دارد.
ریحانه صادقی، عکاس جوان مهاجر در دل یک مدرسه در قم، جایی که کودکان مهاجر افغانستانی به دنبال رویاهای خود هستند، با دوربین خود به دنبال روایت داستانی متفاوت است. او با تمرکز بر کودکان مهاجر و استفاده از زبان بی‌نظیر تصویر، تلاش کرده تا به عمق احساسات و روحیات این کودکان نفوذ کند و تصویری متفاوت از زندگی آن‌ها به مخاطب ارائه بدهد. خبرگزاری مهاجر در مصاحبه با او از انگیزه‌های اش برای انتخاب این موضوع، چالش‌های عکاسی از کودکان، و تأثیر این تجربه بر زندگی حرفه‌ای و شخصی‌اش رمزگشایی می‌کند.
خبرگزاری مهاجر: ایده اصلی پشت نمایشگاه مکتب چه بود؟ چه چیزی باعث شد بخواهید به صورت خاص روی کودکان مهاجر افغانستانی در قم تمرکز کنید؟ چه مدت برای این پروژه کار کردید و چه چالش‌هایی داشتید؟
ریحانه صادقی: یکی از دوستانم که معلم بود، باعث آشنایی من با مدرسه شد. خیلی برایم جالب بود، مدرسه ای که اکثر اعضای کادر مدرسه و دانش آموزان مهاجر هستند. وقتی محیط مدرسه را دیدم تصمیمم جدی شد که این پروژه را انتخاب کنم. البته این را هم بگویم که علاقه زیادی به دنیای بچه ها دارم. از سال ۱۴۰۰ تا ۱۴۰۳ درگیر این پروژه بودم. این چهار سال پر از چالش بود. این‌که چهارسال وقتت را بگذاری روی پروژه ای که از نظر اقتصادی برایت هیچ جنبه مثبتی ندارد، این خودش چالش بزرگی بود.
خبرگزاری مهاجر: چرا تصمیم گرفتید از رنگ سیاه و سفید برای عکس‌هایتان استفاده کنید؟ چه تأثیری را این انتخاب بر روی انتقال پیام شما داشته است؟
ریحانه صادقی: سبکی از ادیت در عکاسی هست به اصطلاح مونوکروم یا سیاه و سفید می‌گویند. یکی از دلایل اصلی حذف رنگ در عکس‌های من برجسته شدن سوژه است. دلیل دیگری که دنبالش بودم بالابردن کیفیت عکس بود. چون عکس‌ها با ۶۰۰ دی و ۱۸:۵۵ گرفته شده. با این روش کنتراست بالا می‌رود و عکس‌ها شارپ‌تر می‌شود. دلیل دیگری که عکاسی سیاه و سفید را انتخاب کردم این بود که در عکاسی سیاه و سفید سوژه بارزتر و داستان و روایت عکس بهتر بیان می‌شود.
خبرگزاری مهاجر: آیا این پروژه برای شما جنبه‌ی شخصی نیز داشته است؟ چه چیزی شما را به این موضوع علاقه‌مند کرده است؟
ریحانه صادقی: معمولا عکاسی مستند شخصی و دلی است. خیلی دوست داشتم جامعه مهاجرین افغانستانی و مخصوصا کودکان را نشان بدهم. همین که بیننده با زندگی و فرهنگ و رفتار کودکان جامعه افغانستانی آشنا شد برای من خوب بود و خدا را شکر بازخورد خوبی داشت.
خبرگزاری مهاجر: در مورد نمایشگاه عکس «درون آشکار، بیرون پنهان» که پیشترها برگزار کردید، بگویید: چگونه توانستید به عمق احساسات و روحیات زائران پی ببرید و آن را در تصاویر خود منعکس کنید؟
ریحانه صادقی: نمایشگاه عکس «درون آشکار، بیرون پنهان» زمانی برگزار شدکه عکس‌ها تکمیل نشده بود. از خیلی لحاظ ایرادهایی داشت که خودم در آن زمان اطلاع داشتم، ولی باید شروع می‌کردم و خدا را شکر شروع خوبی بود. بازخورد خوبی داشت و البته قطعا انتقادهایی هم شد که برای من سازنده بود و خدا را شکر توانستم امسال نمایشگاهی برگزار کنم که مورد تأیید تمام اساتید عکاسی قم بود.
خبرگزاری مهاجر: در طول این چهار سال که با این کودکان کار می‌کردید، چه چیزهایی درباره آن‌ها آموختید؟
ریحانه صادقی: دنیای کودکان و زندگی واقعی به دور از هرگونه جدال وناپاکی بود. یاد گرفتم از بچه ها که شاد زندگی کنم، زود ببخشم، معرفت داشته باشم و صادقانه کسی را دوست داشته باشم. من با بچه ها زندگی کردم حتی با مادرهایشان دوست می‌شدم، با بچه ها بازی می‌کردم و بی منت محبت می‌کردم و محبت می‌دیدم.
من در عکاسی سبک و دید خودم را دارم که آن را پیاده کردم و البته داستان زندگی کودکان به من کمک کرد تا عکاسی کنم. هنر، نقش مهمی در جامعه دارد. هنر، تاریخی دیرینه دارد. تاریخ مخصوصی در زبان پارسی دارد و هنر یک زبان بین المللی هست که می‌شود با افراد در جوامع مختلف صحبت کرد و با هنر می‌توانیم ، خوشحالی ، ناراحتی و احساسات و حتی اعتراض هایمان را هم بیان کنیم.
خبرگزاری مهاجر: به نظر شما جامعه چگونه می‌تواند از کودکان مهاجر حمایت کند؟
ریحانه صادقی: حمایت باید از سمت خودمان شکل بگیرد و بیشترین حمایت در خانواده باید انجام شود. مهاجرت باعث می‌شود خانواده به خصوص کودکان از وطن و کشور فاصله بگیرند. حس وطن دوستی متأسفانه در کودکان مهاجران افغانستانی کمتر است دلیلش هم این است که کودکان با فرهنگ همان کشوری که ساکنش هستند رشد می‌کنند.
/مصاحبه‌کننده: راضیه سادات حسینی/
