به گزارش خبرگزاری مهاجر، دولت امریکا در ماه ژانویه بودجه برنامه فدرال پناهندگان را کاهش داد. این تصمیم باعث قطع کمک‌های مالی به بسیاری از خانواده‌های پناهجوی افغانستان شده است و فشارهای اقتصادی سنگینی را بر آنان تحمیل کرده است.
هزاران پناهجوی افغانستان که پس از سقوط کابل به امریکا منتقل شدند، به دلیل کاهش بودجه برنامه‌های فدرال با بحران مالی و خطر بی‌خانمانی روبه‌رو هستند.
رحمانی، یکی از پناهجویان افغانستان که برای یک سازمان تحت حمایت امریکا در کابل کار می‌کرد، در مصاحبه با این رسانه می‌گوید که برای تامین هزینه‌های زندگی با مشکلات جدی مواجه است. او که هنوز موفق به یافتن شغل نشده، با اجاره یک‌هزار و ۸۵۰ دلاری و صورت حساب خدماتی سنگین روبه‌رو است.
برنامه فدرال پناهندگان که قرار بود سه ماه ادامه یابد، تنها دو ماه دوام آورد. بسیاری از سازمان‌های کمک رسان، از جمله خدمات اجتماعی لوتری منطقه پایتخت ملی، با کسر بودجه ۳.۷ میلیون دلاری مواجه شده‌اند و تعدادی از کارکنان خود را اخراج کرده‌اند.
بر اساس این گزارش، تا اوایل مارس، ۴۲ خانواده پناهجوی افغانستان در ویرجینیا و مریلند اخطار تخلیه دریافت کرده‌اند. نزدیک به ۱۷۰ نفر در معرض بی‌خانمانی قرار دارند. سازمان‌های بشردوستانه در تلاش‌اند با جمع‌آوری کمک‌های مالی از تخلیه آنها جلوگیری کنند، اما کمبود بودجه چالش بزرگی است.
رحمانی همچنان به اسشوتید پرس می‌گوید: «اگر از خانه مسکونی بیرونم کنند، کجا باید بمانم؟ آیا باید با خانواده‌ام در جاده بخوابم؟» او حتی به بازگشت به افغانستان فکر می‌کند، با وجود خطراتی که در آنجا برای او و خانواده‌اش وجود دارد.
کریستین، مدیرعامل سازمان خدمات اجتماعی لوتری، می‌گوید: «هر روز صحبت از این است که چه کسی بیشتر در خطر تخلیه است؟ اجاره خانه چه کسی را اول می‌توانیم پرداخت کنیم؟»
این سازمان در شش هفته گذشته ۵۰۰ هزار دلار کمک جمع‌آوری کرده، اما این مبلغ نمی‌تواند جای خالی کمک‌های دولتی را پر کند. این قطع بودجه در حالی رخ داده که وزارت خارجه آمریکا دستور داده است تعداد پذیرش پناهجویان در سال مالی جاری به ۱۵ هزار نفر کاهش یابد.
مرجیلا بدخشی، خبرنگار افغان که پس از تسلط طالبان به آمریکا پناهنده شد نیز از کاهش بودجه آسیب دیده است. او که اخیراً از کار اخراج شده، گفت: «فکر می‌کردم در این شغل ثابت هستم و در حال ساختن زندگی خودم، اما حالا بعد از سه سال، با یک اقدام سیاسی جدید، احساس می‌کنم به روزی که برای اولین بار به آمریکا آمدم، بازگشته‌ام.»
پناهجویانی مانند رحمانی و بدخشی اکنون با انتخاب‌های دشواری روبه‌رو هستند: ماندن و ادامه دادن به امید بهبود شرایط یا بازگشت به کشوری که از آن فرار کرده‌اند.
