به گزارش خبرگزاری مهاجر ، حضرت امالبنین(س) بانویی بود که نه تنها به عنوان همسر حضرت علی(ع) از جایگاهی رفیع برخوردار بود، بلکه با بصیرت و معرفتی بیهمتا، نقشی ماندگار در تاریخ اسلام آفرید؛ اثری که پس از چهارده قرن همچنان در جان شیعیان جاری است.
از نخستین روزهای ورود به خانه امامت، او بزرگی روح و اخلاق را به نمایش گذاشت. خود را «امالبنین» (مادر پسران) نامید، اما در عمل مادر حسنين(ع) و خواهرشان حضرت زینب(س) بود. هرگز خود را جانشین حضرت زهرا(س) ندانست؛ بلکه خادم فرزندان او شد و با احترام و محبتی خالصانه، دلهای آنان را به خود گره زد.
اوج عظمت امالبنین اما در تربیت چهار پسری آشکار شد که در کربلا، جان بر کف، دور حسین(ع) حلقه زدند و حماسهای آفریدند که تاریخ را شکافت. این تربیت اتفاقی نبود؛ ثمره مادری بود که ولایت را در رگهای فرزندانش جاری کرد و عشق به حسین(ع) را جانمایه وجودشان ساخت.
میگفتند از او پرسیدند: «اگر فرزندانت از کربلا بازگردند، چه میکنی؟» جواب داد: «خداوندا! نمیخواهم بازگردند؛ تنها آرزویم این است که فدای اباعبدالله شوند.» این جمله، همه چیز را گفت: او نه فقط مادر چهار شهید، که مادر همه آزادگان کربلا بود.
پس از عاشورا، مدینه با امالبنین زنده ماند. او هر روز به بقیع میرفت، زیر درختان خشکیده مینشست و با صدایی که دل سنگ را آب میکرد، برای فرزندانش و برای حسین(ع) نوحه میخواند. مردم دورش جمع میشدند و او برایشان از مظلومیت اهلبیت میگفت؛ همانقدر آگاهانه که حضرت زینب(س) در شام سخن گفت. امالبنین، زینبِ مدینه شد.
او به ما آموخت که رسالت زن مسلمان فقط در خانه تمام نمیشود؛ گاهی یک مادر عاشورایی میتواند صدای تاریخ باشد، پرچمدار بیداری باشد و نگهبان حافظه یک امت.
سالگرد وفات حضرت امالبنین، یادآوری دوباره این حقیقت است که اسلام با دستان زنان بزرگ ساخته شد: خدیجه(س) که پایههای اقتصاد مقاومت را گذاشت، زهرا(س) که الگوی عصمت و مبارزه بود، زینب(س) که پیام کربلا را به گوش نسلها رساند، و امالبنین(س) که نشان داد یک مادر چطور میتواند با چهار پسرش، قیامت را در زمین برپا کند.
یادش گرامی و راهش پر رهرو باد. بانویی که در متن تاریخ ایستاد و با عشق به اهلبیت، آینده امت را روشن کرد.
