سید مرتضی حسینی شاهترابی مهاجر افغانستانی از اساتید و منتقدین مطرح ادبیات داستانی در ایران می باشد او تحصیلات عالی در رشته تاریخ دارد و در زمینه فیلم و سینما نیز صاحب نظر می باشد. شاهترابی در مورد خود می گوید:
“بیست و یکمین روز از دومین‌ماه زمستان 1356 خورشیدی در یکی از محله‌های شهر کابل چشم گشودم. سه‌ساله بودم که ناخواسته همراه پدر و مادر کوچیدم و مهاجر تهران شدم. کودکی و نوجوانی‌ام را در مدرسه‌های منطقه بیست تهران(شهرستان اسلامشهر) گذراندم و بعدتر به قم کوچ کردم. دانش تاریخ را تخصص تحصیلی‌ام برگزیدم و ادبیات داستانی، ادبیات دراماتیک، نقد ادبی و سینما را در کارگاه‌های آزاد آموختم. آموختم و آزمودم و نوشتم. سپس، اندک‌اندک به دنیای معلمی و تدریس پای گذاشتم. سال‌هاست که می‌خوانم، می‌نویسم، نقد می‌کنم و درس می‌دهم و دل‌خوش به قلم‌هایی‌ام که در کارگاه‌هایم جوانه می‌زنند و عطر دانایی می‌دهند.”
حسینی شاهترابی در کارنامه خود، معاونت آموزش کانون ادبی کلمه (افغانستان)، داوری جشنواره‌های داستانی ازجمله چهارمین کنگره واژه‌های تشنه، نخستین جشنواره داستان کلمه، دبیر علمی نخستین جشنواره ادبی-سراسری شهرزاد و سیمرغ را دارد.
سید مرتضی شاهترابی نوشتن داستان را از سال ۱۳۹۰، و از کارگاه داستان‌نویسی حسین ورجانی شروع کرده است. با محافل و گروه‌های ادبی ایران آشناست و داستان ایران و افغانستان را با جدیت دنبال می‌کند. به عقیده او «داستان نویسی مهاجرت در مرحله‌ی پوست‌اندازی و تحول امیدبخش است.»
داستان‌نویسی مقدماتی» (درس‌گفتارهای داستان‌نویسی حسین ورجانی)، نشر رازگو (تهران) و مجموعه نمایشنامه «شورآباد و قندآباد»، نشر مهر و دل (تهران) از کتابهای منتشر شده‌ی اوست و کتاب «بهترین داستان‌های کوتاه زنان افغانستان در ایران» را در دست انتشار دارد.
