تصاویر سفر غیرقانونی یا قاچاق افغانستانی ها به ایران
افغانستان طولانی ترین درگیری مسلحانه جهان را در 150 سال گذشته ثبت کرده است. دو نسل در جنگ متولد شده اند و در طول جنگ زندگی کرده اند بدون اینکه بتوانند آینده ای صلح آمیز را تصور کنند. تنها چیزی که بیشتر افغان‌ها به خاطر دارند این است که شهرها و کشورشان به‌طور کلی در میان گروه‌های مختلف و کشورهای متخاصم جابه‌جا می‌شود. آنها می بینند که چرخه بی پایان جنگ تنها به خونریزی و خاک خون آلود بر قبرها منجر شده است. این درگیری چهل ساله کشتارهای خونسرد، ویرانه‌ها و مهاجرت بی‌سابقه را به همراه داشته است. برای کسانی که مهاجرت را انتخاب کرده اند، عبور غیرقانونی از مرزها سریع ترین و در عین حال خطرناک ترین راه برای رسیدن به مقصد است. این داستان تنها گوشه ای از سفر غم انگیزی است – با شانس کمی برای بقا و موفقیت – که این مسافران آغاز می کنند.
عبور از مرز ایران و افغانستان به دلیل کنترل دقیق مرزها بسیار دشوار است. سفر از شهر نو واقع در جنوب افغانستان آغاز می شود. قاچاقچیان مهاجران را از مرز به پاکستان می برند. آنها پس از طی 700 کیلومتر مسیر 9 روزه به سمت جنوب به مرز ایران و پاکستان می رسند. مهاجران یک روز کامل در مناطق کوهستانی و صعب العبور پیاده روی می کنند. کل مسیر شهر نو تا تهران توسط چند قاچاقچی کلیدی اداره می شود. هر یک از آنها گروهی از رانندگان و همچنین کارگران را برای پاکسازی جاده ها و حضور در ایستگاه های استراحت سازماندهی کرده اند. این کارگران و رانندگان به خوبی در زمین های محلی مسلط هستند و به ازای هر فردی که به صورت قاچاق وارد می شوند، مقدار مشخصی پول دریافت می کنند. مهاجران افغان در موترها جمع شده اند. رانندگان در جاده های خطرناک فقط برای جلوگیری از کمین پلیس با سرعتی خونسرد رانندگی می کنند. اگر تصادفی رخ دهد، گاهی حتی یک نفر زنده نمی ماند. تخمین زده می شود که 30 تا 50 نفر در جاده ها به دلیل تصادفات، غرق شدن یا تیراندازی توسط ارتش یا پلیس جان خود را از دست می دهند. مهاجران افغان با قدم زدن در اعماق شب از پاسگاه های پلیس بین شهری عبور می کنند. آنها از خانه های آسیب دیده یا ساختمان های ناتمام برای مخفی شدن و استراحت در حالی که منتظر تحویل به قاچاقچی بعدی هستند استفاده می کنند. امکانات مناسبی وجود ندارد. آنها روی زمین دراز می کشند – فقط خاک برهنه، مقدار ناچیزی غذا می خورند، و از ترس شناسایی شدن باید زمزمه کنند. کودکان اجازه بازی ندارند. یک اشتباه می تواند منجر به حمله پلیس شود، به این معنی که تمام تلاش ها و سختی های آنها بی نتیجه بود.
وحشت، گرسنگی، تحقیر و ضرب و شتم قاچاقچیان یا افسران در این سفر بیست روزه امری عادی است. امید پسر یکی از قاچاقچیان با توسل به فحش های توهین آمیز و مبتذل مهاجران را برای سوار شدن به خودرو آماده کرد. یک قاچاقچی کتک زد و مهاجری را که از نظر بدنی قوی تر از او بود وادار کرد تا کت چرمی خود را فقط به خاطر اینکه از آن خوشش می آمد در بیاورد. عدم مقاومت مهاجر باعث شد که او به مدت دو هفته در زندان بماند.
زمانی که من کودک بودم، شهر من پذیرای بسیاری از مهاجرانی بود که به دلیل تهاجم شوروی از کشور خود گریخته بودند. زبان مشترک، فرهنگ مشترک و لباس‌های مشابه، به من این امکان را داد که بیشتر با آنها ارتباط برقرار کنم. من از آن زمان تاکنون پیوسته شاهد مهاجرت مردم افغانستان بوده ام. من همیشه در واقعیت شرایط گیر کرده ام. این افراد باید آنقدر در کشور خود درمانده و مستاصل بوده اند که برای امید به آینده ای بهتر حاضر به انجام چنین سختی ها و خطراتی بوده اند.
ایوب مهاجری بود که تنها شش روز پس از ازدواج عروسش را ترک کرده بود. ذاکر یک ماه پس از قتل وحشیانه برادر و پدرش توسط طالبان مجبور به ترک خانه شد. هر دو گفتند که وحشت، ناامنی و بیکاری آنها و خانواده هایشان را احاطه کرده است. آنها چاره ای جز سفر نداشتند. آنها معتقد بودند که اگر در افغانستان کار با درآمد خوب داشتند و می توانستند خانواده های خود را تامین کنند، بهتر بود که بمانند.
بسیاری از مهاجران افغان چندین بار این سفر را تجربه می کنند. چند سالی در ایران کار می کنند و چند هفته ای برای دیدن همسر و فرزندانشان به افغانستان بازمی گردند. آنها صادقانه معتقدند که این سفر هر سال سخت تر و خطرناک تر می شود. آنها می گویند تنها چیزی که واقعاً می خواهند این است که مطمئن باشند سالم به مقصد خواهند رسید.
این پروژه تلاش کرده است تا صدایی به کسانی بدهد که در میانه کشمکش‌های پر سر و صدا بین سیاستمداران، کشورها و سازمان‌های بین‌المللی گم شده‌اند. هدف آن این است که بپرسد چه چیزی باعث می شود که یک انسان مرگ در جاده را به جای ماندن در خانه انتخاب کند.
منبع: سایت عکس های خاورمیانه
#سفر قاچاق به ایران
