یادداشت

تورج اتابکی در کتاب «فتادگان در گردباد» می‌نویسد، زمانی که پاکسازی‌های قومیِ استالینی آغاز شد، ابتدا سراغ مهاجران رفتند، چون بی‌پناه‌ترین گروه بودند. رؤسای حزب

بنده محمد تقی دامردان، در سه دهه زندگی در ایران از ناملایمات و مشقت‌های مهاجرت لحظه ای دور نبودم و نیستم. در دهه هفتاد کارتم

همانطور که آگاهان و دلسوزان از همان ابتدای موج مهاجرستیزی در کشور پیش بینی کرده و تذکر داده بودند. این جریان غیر علمی، غیر انسانی

این روزها خبر دستگیری برخی اتباع افغانستانی بعنوان جاسوس‌های موساد در حال تحریک احساسات جامعه ایرانی است و همین خود نشانه ای بر این است

راه رسیدن به دفتر روزنامۀ هم‌میهن از سربالایی خیابان پاکستان در منطقۀ عباس‌آباد می‌گذرد. در ابتدای خیابان، سفارت افغانستان واقع است. سفارتی که ظاهراً توسط

این روزها آوارگان بی پناه هموطنم در ایران شدید ترین و غیر انسانی ترین رفتار‌های ماموران جمهوری اسلامی را تحمل می‌کنند. باور دارم که آه

«نیاز» رفیقم بود. پیاز رفاقت‌مان اول بار وقتی کونه کرد که صلاة ظهر یک روز سرد پاییزی حیران و سرگردان دم خانه‌ام نشسته بود. نشسته

در چهار سال سلطه طالبان بر افغانستان، یکی از تریبون های پر مخاطبی که برای نقد طالبان از آن استفاده می‌کردیم، شبکه تلویزیونی افغانستان اینترنشنال

دولت موظف است یک سیاست روشن و مدون در بارهٔ سامان دادن به وضعیت مهاجران افغان ارائه دهد و آن را با رعایت تمام موازین

سیدرسول موسوی، مدیرکل پیشین آسیای جنوبی در یادداشتی اختصاصی برای ایراف، گفت: مدیریت مسائل مربوط به اتباع افغانستانی نیازمند رویکردی صبورانه، دقیق و مبتنی بر

در وب‌سایت وزین «ایراف»، توجهم به یادداشتی تحت عنوان «تأملی در نحوه مدیریت اتباع غیرمجاز » جلب شد که به قلم منصفانه و عالمانه‌ جناب

شیخ اجل حضرت سعدی علیه الرحمه در دیباچه گلستان همیشه سبزش می‌فرماید: دو چیز طیره عقل است، دم فرو بستن به وقت گفتن و گفتن