محسن رضایی یکی از پرافتخارترین ورزشکاران تیم ملی تکواندوی افغانستان است. او که حضور در لیگ برتر ایران را برای مسابقات تکواندو در کارنامه دارد و سال 1398برای تیم کانون تکواندوکاران مهاجر در لیگ برتر مبارزه می‌کرد، اولین ورزشکار تاریخ افغانستان است که در تکواندو قهرمان آسیا شده و برای تیم ملی افغانستان مدال طلا گرفته است. خبرنگار خبرگزاری مهاجر یک گفت و گوی اختصاصی و خواندنی با این ورزشکار افتخارآفرین افغانستان انجام داده است. این گفت و گو را بخوانید:
محسن رضایی با همه توانایی‌ها و شایستگی‌هایش از رفتن به المپیک مانده است. می‌پرسم: آیا این روزها به خاطر راه‌نیافتن به المپیک احساس ناامیدی و شکست نمی‌کنید؟
می‌گوید: هشت سال در بهترین دوران اوج ورزشی بودم و همیشه هدفم این بود که به المپیک راه پیدا کنم. این‌که لیاقت حضور را پیدا نکردم خواست خداوند بوده و ناامید نیستم؛ چون، زندگی جریان دارد. سال ۲۰۲۰ به خاطر این‌که تست کرونایم مثبت شد اجازه حضور در المپیک برایم داده نشد و سال ۲۰۲۴ با اختلاف یک امتیاز مسابقه را واگذار کردم و حریفم رفت برای المپیک پاریس.
او صحبت‌هایش را این طور تکمیل می‌کند که تقریبا یک ماه درگیر احساسات و ناامیدی بودم به خاطر راه‌نیافتن به المپیک. یک ماه طول کشید تا به حالت نرمال برسم و قبول کنم زندگی همیشه بر وفق مراد نیست.
رضایی خاطره قهرمانی‌اش در لبنان و رسیدن به مدال طلای آسیا را بهترین خاطره ورزشی خودش معرفی می‌کند و معتقد است: فعلا تنها چیزی که مایه روسفیدی افغانستان است ورزش و ورزشکارانش است و این موفقیت‌ها تأثیر زیادی بر جامعه و افکار عمومی دارد.
او هشت سال پیاپی بهترین بازیکن تکواندوی افغانستان بوده و رمز موفقیت و خستگی‌ناپذیری خودش را فقط و فقط، تمرین‌کردن مرتب می‌داند. وی طی شش ماه شش مدال بین المللی به دست آورده است و درباره‌اش می‌گوید: طول این شش ماه خیلی زیاد تلاش کردم تا بهترین مدال‌های زندگیم را بیاورم، از جمله المپیک، که محقق نشد، اما به خواسته‌های دیگرم رسیدم.
می‌پرسم از نظر ذهنی و روحی چگونه خودتان را برای مسابقات آماده می‌کردید؟ می‌گوید: بیشتر مواقع، نزدیک مسابقه، کتاب‌خواندن را افزایش می‌دادم. بعضی وقت‌ها هم کلیپ یا فیلم‌های انگیزشی نگاه می‌کردم.
محسن رضایی در حال حاضر بالاترین رنکینگ را بین تکواندوکاران افغانستان دارد و برای ارتقای این رتبه هم برنامه‌های مختلف و متعدد دارد، اما مشخص است برنامه‌های یک ملی‌پوش، به ناچار متکی بر بودجه‌ی المپیک و تربیت بدنی است. بنابراین به نقش حمایتی نهادها اشاره می‌کند و می‌گوید: تا زمانی که ورزش از سوی دولت به صورت درست و علمی حمایت نشود و هر ورزشکار به خواسته‌های اولیه‌اش نرسد ورزش ما پیشرفت چشمگیری نخواهد کرد. فعلا حرف اول برای ورزشکار، تأمین بودجه‌اش است که بتواند با ذهن آرام و انگیزه فراوان افغانستان را صاحب مدال و دستاوردهای تاریخی کند.
از او درباره مشکلات و تجربه‌های ناخوشایند زندگی حرفه‌ای‌اش پرسیدم و پاسخ داد: دردناکترین بخش زندگی حرفه‌ای من حمایت‌نشدن از سوی دولت و بی‌توجهی مسئولین بود، که برایم سنگین تمام می‌شد. نه تنها من، بلکه کل ورزشکاران افغانستان درگیر این مسئله هستند. بزرگترین چالش من، نبود منابع مالی و نداشتن حقوق از سوی دولت و فدراسیون بود که همیشه در تأمین هزینه‌های تمرین مشکل داشتم و سعی می‌کردم زیاد فکر نکنم و تمرکزم برای تمرین و مدال‌گرفتن باشد.
این قهرمان آسیا در پاسخ به احساس مسئولیتش برای نسل‌های آینده می‌گوید: هر جوانی نسبت به خودش مسئولیت دارد و راه برای پیشرفت باز است. اگر در آینده توانم باشد نسل آینده را کمک می‌کنم، اما باز هم خودشان تصمیم‌گیرنده هستند. توصیه من به علاقمندان جویای موفقیت در تکواندو این است که در مسابقات و جلسات تمرینی مشترک با دیگر تیم‌ها اشتراک کنند و تمرین کنند که تمرین لازمه‌ی پیشرفت است.
مصاحبه‌کننده: راضیه‌سادات حسینی
