به گزارش خبرگزاری مهاجر؛ نهادهای خیریه و کارشناسان مهاجرتی نسبت به خطرات بکارگیری هوش مصنوعی در امور مهاجرت ابراز نگرانی می کنند. اخیرا کشورهای اروپایی به منظور مدیریت مهاجرت، جلوگیری از مهاجرت غیرقانونی و نیز اقدامات لازم برای موج های مهاجرتی در آینده، بیش از گذشته از تکنولوژی های هوش مصنوعی بهره می برند.
کشورهای اروپایی از تکنولوژی‌های جدید و هوش مصنوعی در بخش‌هایی از امور مهاجرت مانند بررسی اسناد، راستی آزمایی، کنترل خودکار، گروه بندی پناهجویان بر اساس الگوریتم و موارد دیگر استفاده می‌کند.
به تازگی، پارلمان اروپا لایحه‌ای را برای قانونمند ساختن استفاده از هوش مصنوعی به تصویب رساند. اگرچه اتحادیه هنوزهم بر ممنوعیت کنترول گروهی یا توده‌ای از طریق تکنولوژی چهره شناسی فردی تاکید دارد اما به گفته سازمان‌های غیردولتی، لایحه جدید در این عرصه به اندازه کافی از پناهجویان و پناهندگان حفاظت نمی کند.
به گفته سازمان عفو بین المللی، اتحادیه نتوانسته است در بحث استفاده از هوش مصنوعی در مورد مهاجران و پناهندگان، حقوق انسانی آن‌ها را رعایت کند. این سازمان به عنوان مثال می‌گوید که استفاده از دادههای بایومتریک برای شناسایی افراد از راه دور، بدون به خطر انداختن حقوق انسانی افراد ناممکن است.
دِریا اوزکول، یک پژوهشگر دانشگاه اکسفورد در امور پناهندگان، معتقد است که استفاده از هوش مصنوعی «تهدید بزرگی» برای مهاجران و مخصوصاً پناهجویان به شمار می‌رود.
او به مهاجر نیوز گفت که «تصمیم گیری مبتنی بر داده‌ها، می‌تواند در دادن پاسخ سریع به برخی از پناهجویان کمک کند اما در سایر عرصه ها، این داده‌ها می‌توانند به تبعیض میان افراد منجر شوند.»
برنامه سه مرحله‌یی استفاده از تکنولوژی جدید در مدیریت مهاجرت
یکی از موارد مشخص استفاده از تکنولوژی جدید در عرصه مهاجرت، در برنامه افار (AFAR) تبارز یافته است. این برنامه که از سوی چندین نهاد اروپایی از جمله دانشگاه اکسفورد مدیریت می‌شود، در جنوری امسال گزارشی را منتشر کرده و در آن موارد استفاده از تکنولوژی جدید در عرصه مهاجرت را به سه بخش تقسیم بندی کرده است: مرحله قبل از رسیدن [مهاجران] به اروپا؛ مرحله رسیدن به مرزها و مرحله استقرار در اتحادیه اروپا.
دریا اوزکول می‌گوید که تکنولوژی جدید در مرحله قبل از آمدن مهاجران به اروپا، می‌تواند از لحاظ نظری، سازمان‌های خیریه و دولت‌ها را برای پذیرایی از شمار احتمالاً بالای مهاجران آماده کند اما در عین حال «ممکن است زمینه را برای عقب راندن بیشتر مهاجران نیز مساعد کند.»
به عقیده این کارشناس، استفاده از تکنولوژی برای پیش بینی موج‌های مهاجرتی، می‌تواند به کنترول بیشتر مرزها بیانجامد و در نتیجه دسترسی افراد نیازمند به قلمرو اتحادیه اروپا را دشوار بسازد.
در این میان استفاده از تکنولوژی جدید در مرحله دوم یعنی رسیدن مهاجران به مرزهای اتحادیه اروپا مورد انتقاد بیشتری قرار گرفته است. در این مرحله تلاش می‌شود اسناد و روایات ارائه شده توسط مهاجران، در بیرون از مرزهای اتحادیه مورد راست آزمایی قرار بگیرند. به گونه مثال هالند از تکنولوژی هوش مصنوعی برای عکس برداری (اسکن) و بررسی اسناد اداری مهاجران استفاده می‌کند.
به گفته کارشناس دانشگاه اکسفورد، تکنولوژی تشخیص اسناد تقلبی، از جمله ماشین راست آزمایی در مرزها، با این فرضیه‌ها ایجاد شده‌اند که برخی از مهاجران، برای ورود به قلمرو اروپا یا کسب حق اقامت در یک کشور، «دروغ می‌گویند یا می‌توانند مرتکب دروغ شوند.» این «خطرناک‌ترین» شیوه برای بررسی اسناد در مرزها محسوب می‌شود.
در حال حاضر اتحادیه دو برنامه ترس پاس و آی باردر کنترول را در هنگری، لتونی و یونان تمویل و حمایت می‌کند. برنامه «آی باردر کنترول» از سوی شماری از سازمان‌های شهروندی، اعضای پارلمان اروپا و پژوهشگرانی نظیر دریا اوزکول مورد انتقاد قرار گرفته است. به گفته منتقدان، در مواردی، تکنولوژی مورد استفاده برای ارزیابی رفتار‌های انسانی «می‌تواند به پیشداوری نادرست در برابر رنگ، جنسیت، سن و فرهنگ افراد منجر گردد.»
در مرحله سوم یا مرحله ورود مهاجران به داخل اروپا، تکنولوژی جدید در عرصه بررسی دادههای تیلفونی در مرزها و در مرحله روند پناهندگی مورد استفاده قرار می‌گیرد. تا کنون هالند، آلمان، نروژ و تا حدودی دانمارک از این تکنولوژی استفاده می‌کنند.
در آلمان، مهاجرانی که نمی‌توانند اسناد هویت خود را به مقام‌ها ارائه کنند، باید تیلفون‌های خود را با کود مربوط آن در اختیار آنان قرار دهند. دریا اوزکول می‌گوید که به خوبی روشن نیست که دادههای تیلفونی واقعاً تا چد حد در تصمیم‌گیری مقام‌ها نقش دارند.
استفاده از تکنولوژی جدید: سود یا زیان؟
کارشناس دانشگاه آکسفورد با این حال، مؤثریت برخی از تکنولوژی‌های جدید را نیز نفی نمی‌کند. از جمله برنامه آلمانی موسوم مچ این با اتکا بر داده‌هایی مانند امکان استخدام بر اساس تجربه حرفه‌ای، امکانات شغلی را به مهاجران پیشنهاد می‌کند.
جیومچ، یک برنامه مشابه دیگر است که در سویس، هالند و امریکا، در عرصه ادغام پناهندگان در بازار کار این کشورها، مورد استفاده قرار می‌گیرد.
با وجود این نمونه‌های مثبت، دریا اوزکول معتقد است که زیان برنامه‌های مبتنی بر تکنولوژی جدید بیشتر از سود آن‌هاست، زیرا «در ایجاد و استفاده از این برنامه‌ها، منفعت مهاجران در نظر گرفته نشده است.»
منبع: مهاجر نیوز
