یک شعر برای دو نفر! غنی و خلیل‌زاد
یک نفر بود کشورش را کشت
همه‌ی عشق و باورش را کشت
به پدر، به برادرش بد کرد
خواهر خوب و مادرش را کشت
پسرش را از آسمان انداخت
روح زیبای دخترش را کشت
آتش افکند در گلستان‌ها
دسته دسته صنوبرش را کشت
فقرا را به خاک تیره نشاند
دوستان توانگرش را کشت
شب میخانه را به هم زد و رفت
باده را ریخت، ساغرش را کشت
سینه‌ی هندوکش درید و درید
آفتاب برابرش را کشت
مثل دشمن به جنگ خویش آمد
دوستان دلاورش را کشت
شرمی از خواجه‌ی هرات نکرد
نثر زیبای دفترش را کشت
به سنایی چقدر بد کرد او
ناصر و شعر و باورش را کشت
خواه “اشرف غنی” و یا “زلمی”
یک نفر بود کشورش را کشت!
شعبان کرم‌دخت[شاعر ایرانی]
بابلسر/بهمن/هزار و چهارصد
