نیلوفر رحمانی اولین خلبان زن افغانستان است که در مهر ماه سال 1370 چشم به جهان گشود. دو پرواز در هلیکوپتر به عنوان کمک خلبان زن در کنار پدر خود در دوره اتحاد شوروی، الهام بخش اولیه او برای یادگیری پرواز بود.
نیلوفر از همان کودکی اشتیاق زیادی برای پرواز داشت، به همین دلیل شروع به یادگیری زبان انگلیسی کرد تا بتواند در مدرسه پرواز تحصیل کند.
پس از تلاش های زیاد نیلوفر رحمانی توانست در سال 2010 زمانی که 18 سال داشت، وارد دوره آموزش خلبانی نیروی هوایی افغانستان شود؛ وی در سال 2012 با درجه ستوان دوم از این مدرسه، فارغ التحصیل شد.
اولین پرواز مستقل نیلوفر رحمانی در شهریور 1391 با هواپیمای تک ملخه سسنا 182 انجام شد. نیلوفر با انگیزه پرواز با هواگردهای بزرگ تر، وارد مدرسه پیشرفته پرواز شد و به شرعت توانست با هواپیمای نظامی سسنا 208 کاروان پرواز کند.
همکاران نیلوفر شجاعت او را می ستایند، او در بیش از 360 عملیات سهم گرفته و در انتقال کشتگان و زخمیان جنگ نقش دارد .
معمولا زنان خلبان اجازه جابه جا کردن افراد کشته شده و سربازان مجروح را ندارند ولی نیلوفر رحمانی، پس از نشستن در یکی از مأموریت هایش، سربازانی زخمی را پیدا کرد و دستور به جابه جایی آن ها یافت.
وی دو سال آموزشهای فشرده را به سبک ناتو پیش برده است و مقام “تورن” قوای هوایی اردوی ملی افغانستان را بدست آورد. نیلوفر توانست سند “فرماندهی عمله” را به دست آورد. برخی اوقات کسانی به عنوان پیلوت دوم “کو پیلوت” با وی پرواز میکنند که به گفتهی خودش هم سن پدر او هستند.
زمانی که موفقیت های نیلوفر رحمانی منتشر شد، خود وخانواده اش از طرف طالبان تهدید به مرگ شدند، به همین سبب خانواده او تاکنون بارها مجبور به نقل مکان شده اند.
نیلوفر رحمانی در گفت وگو با روزنامه وال استریت ژورنال، گفته : “طالبان پاکستان، من را نخست از طریق تلفن و بعدا به صورت کتبی تهدید کردند و برایم نوشتند (از ملاله پند بگیر) حتی کم کم از سوی بستگان سنتی‌ام هم مورد تهدید قرار گرفته شدیم و خانواده ام دیگر آرامش خود را از دست داده‌اند.”
ولی ستوان دوم نیلوفر همچنان دست از مسیر خود برنداشته و به دنبال پرواز با هواگردهای بزرگ تر و همچنین آموزش زنان دیگر برای ورود به عرصه هوانوردی و خلبانی است.
نیلوفر گفته که پدرش آرزو داشت تا خلبان باشد، اما به این آرزویش نرسید؛ از آنجایی که نیلوفر دوست داشت پدرش را به این آرزو برساند، وقتی بزرگ شد تصمیم گرفت خودش پیلوت شود؛ اما چنین تصمیمی در جامعۀ سنتی افغانستان کار آسانی نبود.
او در ادامه مصاحبه اش گفته : ” می‌خواهم کشورمان را و زنان را در جایگاهی بسیار بلند بیبنم از زنان می‌خواهم که به خود باور داشته باشند هیچ وقت خود را ضعیف احساس نکنند”
نیلوفر رحمانی در سال های گذشته نماد تلاش و کوشش زنان برای تغییر نقش آنها در جامعه افغانستان بوده .
او در سال 2015 برنده جایزه زنان شجاع، از سوی وزارت امور خارجه آمریکا شد و همچنین از او در روزنامه «بیلد» آلمان، به عنوان زیباترین خلبان جهان معرفی نام برده اند .
نیلوفر رحمانی برای گذراندن یک دوره آموزشی طولانی به آمریکا رفته بود، با تمام شدن دوره آموزشی از این کشور درخواست پناهندگی کرده است. دلیل اعلام این درخواست آن بود که خانم رحمانی و خانواده اش از سوی طالبان و بعضی از بستگانش تهدید جانی شده بودند.
او قبل از این که از آمریکا درخواست پناهندگی کند، همراه خانواده اش به هند مهاجرت کرده بود. کشور آمریکا با درخواست این خلبان جوان موافقت کرد و ایشان را به پناهندگی قبول کرد.
کاپیتان رحمانی گفته است: “زمانی که پرواز دارم صبر کرده نمی‌توانم با وجودی که ریسک داره و خطر است، اما علاقمندی‌ام به پرواز سبب می‌شود که همۀ آن را نادیده بگیرم.”
همکاران رحمانی از شجاعت و توانایی وی ستایش می کنند آنها قبلا در مصاحبه هایی گفته اند:
ایمل خیرخواه خلبان نیروهای هوایی گفته: “نیلوفر پیلوتی شجاع و ورزیده است افتخار کندک ما و قوای هوایی که توانست به وجود تمام مشکلات به هدف‌اش برسد.”
متین مرزبا گفته: “با همه‌ی دشوارهای جوی در دشوارترین حالات وظیفه‌اش را اجرا می‌کند.”
از سوی دیگر؛ فرماندهی واحد هواپیماهای بال ثابت می‌گوید که تلاش دارند که از نیلوفر به عنوان آموزگار برای آموزش خلبانان تازه کار بگیرند.
ایمل پادشاه فرماندهی واحد هواپیماهای بال ثابت اظهارداشته: “پروازی را که بچه‌ها و نیلوفر انجام می دهند هیچ کاستی ندارد در آینده‌ی نزدیک در نظر داریم که به حیث معلم پیلوت از وی کار بگیریم.”
