زنان ورزشکار افغان توسط طالبان تهدید می شوند
به گزارش خبر گزاری مهاجر به نقل از دویچه وله ، بعد از منع تحصیل دختران در دانشگاه و منع کار زنان در ادارات توسط گروه تروریستی طالبان ، این بار خبرهایی مبنی بر تهدید و ارعاب دختران و زنان ورزشکار افغان به گوش می رسد.
نورا دختر فوتبالیست افغانستانی چنان اشتیاقی برای ورزش داشت که هیچ مانعی نتوانست سد راهش شود. او ورزش را با وجود مخالفت های خانواده و مادرش و همچنین حرف و حدیث همسایه ها ، ادامه داد.
وی و دیگر زنان و دختران افغان می گویند: طالبان نه فقط زنان را از تمام رشته های ورزشی منع کرده اند ، بلکه زنان و دختران ورزشکاری را که قبلا فعالیت می کردند را نیز مورد آزار و تهدید قرار داده اند. آنها می گویند : زنان دیگر از تمرین در خانه نیز ارعاب دارند.
بسیاری از دختران و زنان که در گذشته در رشته ی ورزشی خود فعال بوده اند ، در گفتگو با اسوشیتد پرس اظهار داشتند: افراد طالبان پشت تلفن و یا حضوری به ما هشدار داده اند و ما را از ادامه فعالیت در ورزش منع کرده اند. این افراد ، به شرط برملا نشدن نام شان با خبرنگار گفتگو کردند.
نورا می گوید : آرزوهایم برباد رفته : «من دیگر آن آدم قبلی نیستم. از زمانی که طالبان آمده اند، احساس می کنم مرده ام.»
این زنان با وسایل ورزشی رشته های مورد علاقه شان در برابر کمره عکاس اسوشتید پرس ظاهر شدند. آن ها هویت خود را در زیر برقع، چادر و روپوش هایی که تمام صورت را می پوشاند، پنهان کردند و تنها جایی که از آن می توانند بیرون را ببینند، سوراخ های چادری است.
ممنوعیت ورزش بخشی از کمپین طالبان برای محدود کردن زندگی زنان و دختران است.
این گروه زمانی که در اگوست ۲۰۲۱ به قدرت رسید، دختران را از رفتن به مکتب های متوسطه و لیسه منع کرد. ماه گذشته این گروه دستور ممنوعیت تحصیل زنان در دانشگاه ها را نیز صادر کرد.
طالبان از زنان خواسته تا صورت شان را در مکان های عمومی بپوشانند و آن ها را از رفتن به پارک ها و ورزشگاه ها نیز منع کرده اند. این گروه توانایی زنان برای کار در بیرون از خانه را به شدت محدود کرده و اخیراً به نهادهای غیردولتی نیز دستور دادند تا فعالیت های کارمندان زن را متوقف سازند، اقدامی که ممکن است مانع رسیدن کمک های حیاتی شود.
حتی پیش از به قدرت رسیدن طالبان، بسیاری ها با ورزش زنان در جامعه به شدت سنتی افغانستان مخالف بودند و آن را مخالف عفت، حیا و نقش تعریف شده زنان در جامعه می پنداشتند؛ با آنهم حکومت پیشین که حمایت بین المللی را با خوداشت، حضور و مشارکت زنان را در مکتب های دخترانه، ورزشگاه ها، لیگ ها و تیم های ملی تشویق می کرد.
یک ورزشکار ۲۰ ساله رزمی ترکیبی روزی را به یاد می آورد که در ماه اگست ۲۰۲۱ در تورنمنت محلی زنان در یکی از سالون های ورزشی کابل در حال مبارزه بود. شایعاتی در میان شرکت کنندگان دست به دست شد که طالبان پیشروی کرده و به دروازه های کابل رسیده اند. همه زنان و دختران سالون را ترک کردند و این آخرین مسابقه ای بود که این ورزشکار در آن شرکت کرد.
ماه ها بعد، او تلاش کرد تا خصوصی دختران را آموزش دهد. اما او می گوید که جنگجویان طالبان به ورزشگاهی که آنان تمرین می کردند یورش بردند و همه را بازداشت کردند. او گفت دختران در جریان بازداشت، تحقیر و تمسخر شدند. بعد از پادرمیانی بزرگان و تعهد به این که دیگر به ورزش ادامه نمی دهند، دوباره آزاد شدند.
او هنوز در خانه تمرین می کند و بعضاً دوستان نزدیکش را نیز آموزش می دهد. این ورزشکار گفت: «زندگی برایم بسیار مشکل شده ولی من یک مبارز هستم، بنابراین باید به زندگی و مبارزه ادامه دهم.»
اتل مشوانی، سخنگوی کمیته ملی المپیک طالبان گفت که مقامات در جستجوی راهی برای آغاز دوباره ورزش زنان هستند تا آن ها در ساختمان جداگانه ورزش کنند. ولی او هیچ زمانی را مشخص نکرد و گفت برای این کار به بودجه نیاز است. مقامات طالبان بارها وعده های مشابه داده و گفته اند که دختران بالاتر از صنف ششم را اجازه می دهند تا به مکاتب برگردند ولی تاکنون هیچ کاری نکرده اند.
نورا در طول زندگی اش با مقاومت در برابر ورزش مواجه شده است. او که با والدینش از ولایات به کابل آمده، در یک منطقه فقیرنشین کابل زندگی می کند و در ابتدا بازی فوتبال را در کوچه با پسران محل آغاز کرد. زمانی که نه ساله بود، مورد توجه یک مربی قرار گرفت و با تشویق او، شامل تیم دختران جوان شد.
او این راز را به جز پدرش از همه پنهان کرد. زمانی که ۱۳ ساله بود، عنوان بهترین بازیکن فوتبال در رده سنی خودش را بدست آورد و نام و تصویرش توسط تلویزیون ها پخش شد.
او گفت: «در تمام دنیا زمانی که یک دختر مشهور می شود و تصویرهایش در تلویزیون ها نشان داده می شوند، این بهترین روز و اوج خوشبختی است.» او افزود: «اما برای من آن روز بسیار تلخ و آغاز روزهای وحشتناک بود.»
مادرش خشمگین شده بود و او را لت و کوب کرد و فریاد زد که اجازه نداشت فوتبال بازی کند. او مخفیانه به بازی ادامه داد، ولی زمانی که تیمش در یک مسابقه ملی برنده شد، بار دیگر افشا گردید و عکسش در روزنامه ها چاپ شد. مادرش اما دوباره او را لت و کوب کرد.
با آنهم او مخفیانه به محفل اهدای جایزه رفت. او در روی صحنه زمانی که اشتراک کنندگان تشویقش می کردند، اشک ریخت. او گفت: «فقط می دانستم که بخاطر تنهایی و زندگی سختی که داشتم می گریستم.» او بعداً متوجه شد که مادرش لباس و کفش فوتبالش را آتش زده است.
نورا فوتبال را ترک کرد، اما به بوکسینگ روی آورد. مادرش در نهایت تسلیم شد و به این واقعیت پی برد که نمی تواند او را از ورزش منع کند.
او گفت روزی که طالبان وارد کابل شدند، مربی به مادرش زنگ زد و گفت که نورا باید به میدان هوایی برود و از کشور خارج شود. مادرش اما این پیام را به او نگفت، زیرا نمی خواست نورا کشور را ترک کند. زمانی که او از این پیام باخبر شد، و فهمید که برای فرار بسیار دیر شده است، از روی استیصال رگ های بند دست خود را برید و به شفاخانه منتقل شد. او گفت: «دنیا پیش چشمم تاریک شد.»
سه ماه بعد، کسی که خود را عضو طالبان معرفی می کرد به این خانواده زنگ زد و آن ها را تهدید کرد. او به یاد می آورد: «آن ها می گفتند چرا ورزش می کنی؟ ورزش ممنوع است.»
او که بسیار ترسیده بود، کابل را ترک کرد و با پنهان کردن خود در زیر برقع، به زادگاهش سفر کرد. در نهایت او از زادگاهش به کابل بازگشت و در ترس زندگی می کند. او گفت: «باوجودی که زندگی ام بسیار سخت بود ولی من باید اعتماد به نفس داشته باشم و این را می دانم که با تلاش هرآنچه را که خواسته باشم می توانم انجام دهم.»
او افزود: «حالا اما امید چندانی ندارم.»
