دیری فیاض از پناهجویان سوری در لبنان است که برای جمع آوری بطری‌ها و ظروف پلاستیکی در میان زباله‌های بیروت ملاقات کردیم. فروش بطری های پلاستیکی پول کمی دارد، اما او پدر سه کودک است و مجبور است برای امرار معاش خانواده‌اش هر کاری انجام دهد. فیاض که مشغول گشتن زباله‌هاست می گوید: «از ساعت ۸ صبح تا ۸ شب ، دوازده ساعت کار می‌کنم.»
دیری بدون دستکش و لباس مخصوص تا آنجا که بتواند دستانش را در سطل‌های زباله فرو می‌کند و کیسه‌های آشغال را باز می‌کند تا چیز بدردبخوری در آنها بیابد. او روزانه حدود ۲۵۰هزار پوند لبنان (۲دلار) درآمد دارد. این جوان ۲۶ ساله اهل رقه است یک نفر از حدود یک میلیون سوری که پس از جنگ داخلی کشورشان به لبنان پناهنده شده‌اند. جنگ خونباری که بیش از یک دهه ادامه داشته است.
این در حالی است که لبنان نزدیک به چهار سال است که با بحران‌های اقتصادی و سیاسی فلج کننده‌ای روبرو است. هزاران لبنانی در فقر زندگی می‌کنند و بسیاری از آنها برای تامین غذا و دارو با مشکل مواجه‌اند.
سال ۲۰۱۹، دولت نتوانست بدهی‌های خارجی خود را بپردازد و ارزش پول کشور به شدت سقوط کرد. پوند لبنان در ماه مارس سال جاری به پایین‌ترین میزان، یعنی حدود ۱۱۰هزار پوند لبنان در برابر یک دلار آمریکا سقوط کرد. در حالی که لبنان دچار بحرانی عمومی است و فقر در بین خود لبنانی‌ها بیداد می‌کند، سوری‌ها در انتهای نردبان فقر در این کشور قرار دارند.
بسیاری از پناهندگان از جمله کودکان برای سیر شدن به کیسه‌های آشغال پناه می‌برند.
در حالی که سازمان‌های غیردولتی، بازیافت زباله‌ها را در بیروت تشویق می‌کنند اما این روشی جا افتاده در این کشور نیست. برای همین کسب‌وکارهایی برای پیدا کردن پلاستیک‌های بازیافتی به راه افتاده است.
دیری، گونی بزرگ خود را با بطری‌های پلاستیکی آب پر می‌کند. کنارش ایستاده‌ام و از نزدیک تماشایش می‌کنم. بوی بد زباله‌ها نفس کشیدن را سخت می‌کند و متعجبانه او را نگاه می‌کنم که با لبخندی بر لب به کارش ادامه می‌دهد. دیری غذاهای باقی مانده در زباله‌ها را به گربه‌های محلی می‌دهد.
دیری، به همراه همسرش یاماما و فرزندانشان در اتاقی در آپارتمانی مشترک با دو خانواده دیگر زندگی می‌کنند. خانه‌ای نه چندان دور از بلوار معروف ساحلی که در آن پلاستیک جمع می‌کند. بیشتر درآمدی که او از این کار به دست می‌آورد هزینه اجاره ماهیانه‌اش می‌شود. اتاقی کوچک که با یک چراغ، یک کفپوش پلاستیکی و تعدادی تشک پر شده است. این خانواده یک اجاق گاز کوچک برای پخت و پز و تعدادی بطری آب برای شستشو هم در بالکن دارند.
دیری به محض رسیدن به خانه، فرزندانش را محکم در آغوش می‌گیرد. او می‌گوید: «من نمی‌توانم بچه‌هایم را به مدرسه بفرستم و برای آنها زندگی خوبی فراهم کنم.» بسیاری از همکاران دیری نیز از رقه در شمال سوریه به اینجا آمده‌اند. آنها از جنگ و گروه‌های بنیادگرای اسلامی فرار کرده‌اند اما در لبنان هم زندگی سخت است و این تنها کاری است که آنها می‌توانند انجام دهند.
در سال‌های اخیر و به دلیل بحران‌های مالی، کارگرانی که از بنگلادش به اینجا می‌آمدند و به دلار آمریکا حقوق می‌گرفتند جای خود را به سوری‌هایی داده‌اند که حقوق بسیار کمتری و به پول محلی دریافت می‌کنند.
در یکی از مکان‌های دفن زباله، جایی که پلاستیک‌ها و سایر زباله‌ها قبل از فروش بازیافت و ذخیره می‌شوند، دیدن کارگران روزمزدی که بدون هیچ گونه امکانات بهداشتی در معرض این بوی متعفن قرار دارند، سخت و ناراحت کننده است. آلونکی در کنار زباله‌ها، چند مرد سوری زندگی می‌کنند که همگی اهل رقه هستند. آنها حاضر به مصاحبه نیستند و می‌گویند از این هراس دارند که به سوریه بازگردانده شوند.
اقامتگاه‌های مشابهی در سراسر بیروت وجود دارد که در آن، بین ۱۵ تا ۲۰ نفر در کنار یکدیگر زندگی می‌کنند تا هزینه‌های خورد و خوراک و اجاره را بین هم تقسیم کنند. دیری و همکارانش در پایان هر شیفت، پلاستیک‌های جمع‌آوری شده را را در یک مکان مشترک جمع می‌کنند و به یک لبنانی در یکی از مراکز تحویل می‌دهند تا آنها را وزن کند و پولشان را بدهد.
همزمان با کمرنگ شدن آرزویش برای بازگشت به سوریه‌ای امن، امید او به زندگی در جایی جدید و دور از این منطقه است. دیری می‌گوید: «رویای همگی اروپاست اما واقعیت اینجا است. امیدوارم خدا به ما کمک کند روزی بتوانیم اینجا را ترک کنیم. تنها چیزی که می‌خواهم این است که فرزندانم زندگی بهتری داشته باشند و بتوانند درس بخوانند.»
منبع: بی بی سی
