بر مبنای گزارش های مرکز آمار ایران در سال 95 استان های مهاجر پذیر این کشور به ترتیب تهران، خراسان، اصفهان، کرمان و فارس بوده است. اما برطبق تخمین UNHCR و در موج مهاجرتی تازه و بعد از حکومت طالبان، استان فارس سومین میزبان مهاجران جدید الورود افغانستانی در ایران بعد از استان های تهران و خراسان است.
اکثر مهاجران تازه‌وارد پس از موج مهاجرتی طالبان در حاشیه‌های شهرهای بزرگ این استان همچون شیراز پناه یافته‌اند. این به دلیل ارزانی قیمت خانه ها نسبت به خود شهر می تواند باشد. همچنین دلیل دیگر این امر می تواند ممنوعه بودن شهرهای آباده، داراب، فسا، فیروزآباد، نی‌ریز، فراشبند، رستم، مهر و خنج در این استان برای مهاجران افغانستانی باشد.
جرسقان یکی از روستاهای محروم جنوب شیراز است. این روستا به‌عنوان یک کپی از روستای کهنه جرسقان ساخته شد تا مرهمی باشد بر زخم خشکسالی که سال‌ها جرسقان کهنه با آن دست‌وپنجه نرم می‌کرد. جرسقان امروزی، نه هویت یک روستا را دارد نه زیرساخت‌های مناسب یک شهرو در آن به‌سادگی می‌توان ساختمان‌های بلند چهار طبقه را دید که دیوار به دیوار گاوداری‌های سنتی قد کشیده‌اند. روستایی که فقر به انحاء گوناگون در آن وجود دارد. چندی پیش خورده شدن یک کودک افغانستانی توسط سگ‌های روستای جرسقان خبرساز شد. کودکی که به همراه خانواده‌اش یک سال پیش از طالبان گریخته بود و ساکن این روستای حاشیه‌ای شده بود.
علاوه بر افزایش حاشیه‌نشینی در استان فارس، میزان مرگ و میرهای ناشی از «افغانی‌کشی» هم در این استان افزایش یافته است.
محورهای متصل به استان‌های کرمان، هرمزگان و یزد در یک سال اخیر تبدیل به یکی از کریدورهای پرتردد پژوهای قاچاق‌بر در این استان شده‌اند. چندی پیش در جاده‌ی سیرجان-قطرویه- نی‌ریز تصادف یک پژوی ۴۰۵ موجب مرگ ۱۰ مهاجر افغانستانی شد که در میان جان‌باختگان زنان و کودکان نیز بودند.
تمرکز مهاجران تازه‌وارد پس از استقرار طالبان در سه استان تهران، خراسان و فارس و عدم پخش مدیریت‌شده‌ی آنان در سایر استان‌ها موجب افزایش حاشیه‌نشینی و معضلات ناشی از آن در این استان‌ها شده است.
منبع: دیاران
