سیده کبری حسینی بلخی شاعر ادبیات آیینی مهاجر افغانستانی است. خانواده سیده کبری بلخی در 1365 به ایران مهاجرت کرده اند. او تا سال 1397 در شهر قم زندگی میکرد و سپس به مشهد نقل مکان کرد و تا کنون در آنجا سکونت دارد .
کبری بلخی درباره ی روی آوردنش به ادبیات آیینی در مصاحبه هایش گفته : “برادر مرحوم سید شهاب الدین حسینی بلخی شاعر بود. پس از فوت ایشان به ادبیات و شعر علاقه‌مند شدم، از ۱۶ سال به این‌سو در فضای ادبیات فعالیت می کنم در طول این مدت گاهی اوقات مسایل و خم و پیچ روزگار حرکت و سرعتم را کند کرده است اما روی هم‌رفته آهسته و پیوسته به مسیرم ادامه داده ام.
سال ۹۵ اولین مجموعه‌ی شعرم را به اسم (مشتی پر وبال) منتشر کردم و بعد از آن نوشتن را کمی جدی‌تر گرفتم و الان هم یک‌سالی می‌شود که به شعر آیینی روی‌آورده‌اَم .”
و در ادامه گفته :” البته من از ابتدا هم فاصله‌ای با ادبیات آیینی نداشتم و گهگاه شعر آیینی می‌نوشتم. در سال ۸۸ هم چند شعر آیینی نوشتم منتها اینقدر جدی نبود. آشنایی با بعضی از اساتید مرا دغدغه‌مند کرد که با اهتمام بیشتری به سمت ادبیات آیینی حرکت کنم.
فعلا دوست دارم اگر زندگی مجال دهد و عمری باقی باشد مجموعه های مستقل شعر آیینی منتشر کنم.”
سیده کبری بلخی راجع به جایگاه ادبیات آیینی افغانستان در ایران میگوید :” شعر آیینی افغانستان نسبت به ایران از پختگی کاملی برخوردار نیست، در افغانستان به انجمن‌های ادبی زیادی دعوت شدم اما ادبیات این دو کشور فاصله‌ی زیادی دارند.
کمبود امکانات و امنیت از دلایل این فاصله است. جنگ سال‌هاست در افغانستان خانه کرده و نااَمنی در آنجا بیداد می‌کند اما بازهم جای امیدواریست زیرا در دو دهه اخیر «آزادی» در افغانستان بیشتر شده و به گمانم آینده شعر آیینی افغانستان روشن است.
