زندگی سخت مهاجران در ایتالیا/مشکل ثبت درخواست پناهندگی و نبود سرپناه
به گزارش خبرگزاری مهاجر؛ ایتالیا جزو کشورهایی است که پناهجویان در آن با مشکلات زیادی روبرو هستند. آنها برای ثبت پناهندگی شان مجبورند ماه ها منتظر بمانند. اکثر آنها جایی برای ماندن ندارند و شب را در خیابان ها سپری می کنند. هرچند برخی از سازمان ها سعی می کنند به پناهجویانی که جایی ندارند کمک کنند اما این کمک ها کافی نیست. به نظر این سازمان ها باید تغییرات گسترده ای در قوانین مهاجرتی ایتالیا ایجاد شود.
جاوید یکی از پناهجویان کُرد را با دوستش در مقابل اداره مهاجرت روم یا کویستورا ملاقات کردیم. این پناهجوی ۴۰ ساله عراقی 14 سال قبل مجبور به مهاجرت شد ولی تا به حال موفق به دریافت مدارک قانونی اقامتی نشده است. نشانه‌های خستگی های متعدد در چهره اش نمایان است. جاوید می گوید: اولین بار به سوئد رفتم و 10 سال در آنجا بودم اما مرا به عراق دیپورت کردند. دوباره از مسیر ترکیه و یونان خود را به ایتالیا رساندم اما قصد ماندن در این جا را نداشتم با این حال انگشت نگاری شدم. بعد از آن به اتریش رفتم. مسئولان اتریش بر طبق قانون دوبلین وی را به ایتالیا بازگرداندند.
جاوید می‌گوید: «بعد از برگشت به ایتالیا وضعیتم خیلی بد شد و با مشکلات زیادی روبرو شدم. چندین بار از کویستورا درخواست سرپناه کردم اما کسی به من کمک نکرد.» او مانند هزاران مهاجر دیگر، شب‌ها و روز‌ها را در جاده‌ها سپری می‌کند و مجبور شده وکیل بگیرد: «به وکیل پول دادم و بعد از گذشت دو ماه، کویستورا در یک کمپ به من سرپناه داد.»
عدم دسترسی به سیستم پناهندگی
شمار زیادی از مهاجران در ایتالیا، مانند جاوید، از دسترسی به سرپناه و اسناد قانونی محروم هستند. آنها برای ثبت نام در اداره پناهندگی مدتی زیادی را شبانه در برابر اداره مهاجرت انتظار می‌کشند و می‌گویند وقتی که به این اداره مراجعه می‌کنند کسی به سوالات شان جواب نمی‌دهد و یا مانع رفتن آنها به داخل اداره می‌شود.
جیووانی وانوری، یک کارمند سازمان خیریه ارچی می گوید: مشکل اصلی این است که مهاجران به سیستم پناهندگی ایتالیا دسترسی ندارند. او می‌گوید: «دسترسی به این سیستم تنها زمانی ممکن است که یک مهاجر درخواست پناهندگی داده باشد حال آن که ثبت درخواست در ایتالیا کار دشواری است. به همین دلیل است که مهاجران باید در جاده‌ها به سر ببرند.»
سازمان ارچی برای ادغام مهاجران در شهرهای مختلف ایتالیا خدماتی را ارايه می‌کند و تلاش دارد از طریق برنامه‌های فرهنگی در تغییر افکار عامه به سود مهاجران کمک کند.
گیا پیتوالی، یک عضو دیگر سازمان ارچی می‌گوید که دو دسته از مهاجران وارد ایتالیا می‌شوند:« تعدادی از طریق دریای مدیترانه وارد بنادر ایتالیا می‌شوند و عده‌ای دیگر هم از مسیر زمینی، از جمله از طریق جاده بالکان به اینجا می‌آیند.» به گفته او، مهاجران گروه اول از برخی امکانات بهره‌مند می‌شوند زیرا برای نجات مهاجران نجات داده شده از دریا، یک روند رسمی وجود دارد. برخلاف، مهاجران گروه دوم که از کشورهای بالکان می‌آیند و برای رسیدن به ایتالیا با مشکلات زیادی دست و گریبان می‌شوند، در اینجا هم با دشواری‌های متعددی بر می‌خورند. او در ادامه می‌گوید: «مسئولان، تابعیت مهاجران را نیز در نظر می‌گیرند. آنها مهاجران برخی از کشورها مانند الجزایر، مراکش، نایجریا، بنگلادش یا پاکستان را، مهاجران اقتصادی می‌نامند اما تعدادی دیگر مانند افغان‌ها را مهاجران سیاسی تلقی می‌کنند.»
تغییر روایت مهاجرت
ذاکر، مهاجر ۳۰ ساله افغان از ولایت غزنی، از چندین سال به این سو در شهرهای مختلف اروپا، سرگردان است. او که بعد از رد درخواست پناهندگیش در فرانسه، چند هفته پیش وارد ایتالیا شده، ساعت ۷ شام جمعه در مرکز شهر روم منتظر است تا سازمان خیریه باووباب اکسپرینس، به مهاجران غذا، لباس و سایر مواد مورد نیاز اولیه را توزیع کند. او می‌گوید: « اینجا همه مهاجران وضعیت بدی دارند. درخواست پناهندگان را ثبت نمی‌کنند یا به آنها پول و سرپناه نمی‌دهند. بسیاری از مهاجران، مانند من، در ویرانه‌ها و یا ساختمان‌های کثیف زندگی می‌کنیم.» ذاکر می‌گوید که از یک هفته به این سو حمام نکرده و هر روز برای ثبت درخواست پناهندگی خود به کویستورا می‌رود اما به داخل راهش نمی‌دهند.
آندریا، ريیس سازمان باووبان اکسپرینس می‌گوید حتی تعدادی از مهاجرانی که پناهندگی شان ثبت شده نیز سرپناه ندارند: «مسئولان می‌گویند که در مراکز پذیرایی اولیه جا نیست و به همین دلیل تعداد زیادی از مهاجران ماه‌ها در جاده‌ها سرگردان می‌مانند.» به گفته این فعال حقوق مهاجران «حکومت از مساله مهاجران استفاده ابزاری می‌کند. سال‌هاست که وضعیت به همین گونه است.» آندریا معتقد است که برای تغییر وضعیت کنونی باید «در روایت مهاجرت تغییرات ایجاد گردد.» به گفته او «مبارزه اصلی، مبارزه فرهنگی است.»
گایا پیتر اوالی، کارمند سازمان خیریه ارچی، به نوبه خود معتقد است که در ایتالیا « سیستم دولتی ادغام برای پناهندگان وجود ندارد» به همین دلیل، سازمان‌های خیریه تلاش دارند جای خالی این سیستم را در جامعه پر کنند. ارچی با ارايه ۲۷ برنامه مختلف در بخش‌های فرهنگی، حقوقی یا کاریابی به مهاجران کمک می‌کند.
زندگی در یک اتاق سه متر مربع
سازمان باووباب هم در سه اپارتمان، به مهاجران بی سرپناه جا می‌دهد و روزانه سه بار، مواد غذایی و لباس به مهاجران توزیع می‌کند. این سازمان همچنین زمینه آموزش، خدمات صحی و مشورت‌های حقوقی را برای مهاجرانی که مشکلات اداری یا روحی دارند، فراهم می‌کند. آندریا، ريیس باووباب می‌گوید: «ما همه تلاش‌های خود را برای کمک به مهاجران به کار می‌بریم اما می‌دانیم که این تلاش‌ها برای تغییر وضعیت کافی نیستند.»
جاوید حالا در یکی از کمپ‌های روم زندگی می‌کند اما از زندگی خود راضی نیست. او در یک اتاق سه متر مربع با سه مهاجر دیگر زندگی می‌کند و درخواستش رد شده است. این مهاجر کُرد امیدوار است که درخواست تجدید نظرش از محکمه با پاسخ مثبت روبرو گردد.
جاوید می‌گوید: «مدت زیادی است که از کشورم مهاجر شده‌ام و دیگر نمیتوانم به عراق برگردم. نمی‌خواهم به زمان و مکان گذشته برگردم اما مقام‌های ایتالیایی نمی‌خواهند من اینجا بمانم. حال تمام تلاشم این است که اسناد رسمی به دست بیاورم. زندگی در ایتالیا پر از فشار روانی و مشکلات است. نمیدانم که سرنوشتم چه خواهد شد.»
ذاکر، مهاجر افغان اما، در نظر دارد از مسیر شهر مرزی ونتیمیل، از ایتالیا به فرانسه برگردد. او می‌گوید آینده‌اش در ایتالیا ناروشن است و شاید در فرانسه بخت با او یاری کند و قبول شود.
منبع: مهاجر نیوز
