علی مدد رضوانی

نشانی از شکوه بامیان داشت غمِ آوارگی، پروای نان داشت نمی‌زد حرف اما چشم‌هایش گواهی‌نامه‌ی فن بیان داشت. علی مدد رضوانی

بوسه بر گلوی نی   یک عمر در عزای شما گریه می کنم درخواب هم برای شما گریه می کنم تنها نه درمحرم و تنها

يلدا، نه شب که ماه دل ­آرای کابل است ماه تمام در دل شب­هاي کابل است از پشت ابر، نه که این بُرقع سیاه با

ليلا مهاجر است که حرفی نمي­زند آزرده خاطر است که حرفی نمي­زند ليلا نماد غربت اين حال و روز ماست درد معاصراست که حرفی نمي­زند

امروز هم زوار حرم رد مرز شد با گریه از کنار حرم رد مرز شد دشوار بود راه رسیدن ولی دریغ از پیش کفش‌دار حرم